Jarosław Kulczycki pogrążony w żałobie! Jego syn, Filip Kulczycki nie żyje!

Filip Kulczycki niebawem skończyłby 20 lat.

Niestety, syn znanego dziennikarza TVP zmarł nagle kilka dni temu.

"Filip był łapczywy na wiedzę. Kochał matematykę, fizykę i filozofię.

Miał wielki apetyt na życie. Zwiedzał świat. Uprawiał sport. Chodził po górach. Ćwiczył na siłowni.

W niedzielę nagle zasłabł. Mimo reanimacji nie udało się go uratować" - informuje "Super Express".

Jego pogrążony w bólu ojciec postanowił pożegnać się ze swoją pociechą na łamach tabloidu.

Wpis Jarosława jest niezwykle wzruszający i chwytający za serce...

"Filip! Gdzie jesteś?! Nigdy nas tak nie martwiłeś. Zawsze telefon albo chociaż esemes!

A teraz nic. Cisza...

Nawet gdy byłeś miesiąc temu w Turcji i Albanii, gdy podróżowałeś autostopem przez dalekie kraje, co dwa, trzy dni dawałeś znak życia.

A teraz cisza...

Mówią, że Cię nie ma. Albo że jesteś, ale gdzie indziej. Gdzie? Dlaczego nie tu z nami?!

Mówią, że życie człowieka jest kruche. Ale młodzi ludzie nie znikają tak nagle.

Może zdarza się to nieraz, ale zawsze komuś innemu, gdzieś daleko, na horyzoncie kręgu znajomych nam ludzi. Albo czytamy o tym w gazecie.

A Ty wróciłeś z górskich wędrówek. Był Giewont i Świnica. Kiepska pogoda, więc Orla Perć musi zaczekać. Jak my, czeka.

Martwiliśmy się, żeby nic się w tych górach nie stało. Ale przecież to nie pierwszy raz, a Ty taki dojrzały i rozsądny. I wróciłeś zdrów i cały. Zmęczony, ale szczęśliwy.

A tu tyle spraw. Nowe studia. Informatyka po angielsku. I jeszcze zaocznie filozofia. Nie za dużo, Synku? Oj Mamo, oj Tato... Spróbuję, zobaczę, mam czas.

A miałeś tego czasu 19 lat i 11 miesięcy. Bez sześciu dni.

Iskierko nasza malutka kochana! On taki wrażliwy. Jak mgiełka - mówili. Dyzio marzyciel - to pani Bożenka w szkole.

Ale Ty rosłeś pięknie! Dawaliśmy Ci cały nasz świat, a Ty brałeś chętnie. Szeroko otwarte oczy chłonęły wszystko łapczywie, a Twoja główka mała - coraz większa, mądrzejsza.

Książki, wspólne czytanie, podróże dalekie. Na Saharze piasek jak cukier puder. Słońce Maroka i wieloryby w Kanadzie. Kajakowe spływy i górskie wędrówki.

Rozmowy, dużo rozmów. Spacery w Kabackim lesie.

Coraz więcej przyjaciół. Prawdziwych, sprawdzonych. I miłość pierwsza. Wielka, prawdziwa, najszczersza.

Tacy dumni byliśmy. Przerosłeś nas. Wzrostem o głowę, umysłem o pięć głów. Nie ma większej nagrody dla rodzica.

A potem w niedzielne południe straszny telefon: Syn zemdlał, reanimujemy go. Godzinę o Ciebie walczyli. Nie wróciłeś.

Przestało bić Twoje serce. Nasze kochane serduszko...

A tego dnia miała być kolacja z mamą. A następnego obiadek u ukochanej babci. A u nas odkładane zdjęciowisko z letnich podróży. I chrzest siostry.

Ostatnie rozmowy, ostatnie pożegnanie, uścisk, spojrzenie ostatnie czule chronimy w pamięci.

Ale przecież był cichy szept, kiedy mama tuliła Cię zrozpaczona, zapłakana. Powiedzieli, że to tylko powietrze. Czy to było 'nie martw się mamo kochana'?

I tych kilka kropel z nieba, kiedy ze złamanym sercem płakałem na cichej plaży. To było 'żegnaj tato'?

Gdzie jesteś Synku? Gdzie teraz wędrujesz? Czy wiesz już wszystko?

Tulimy Cię ostatni raz do snu. Przykrywamy kołderką gorącej miłości, dumy, żeś taki wspaniały, wymarzony Syn.

Śpij słodko. I czekaj na nas.

My przecież też kiedyś zaśniemy" - pisze dziennikarz.

Jarosławowi i jego całej rodzinie składamy szczere kondolencje!

(TVN24/x-news)