"Nie wiem, co ze mną stanie się za miesiąc czy za rok"

"Widzę, że mam mniejszą niż kiedyś tolerancję na ból. Drażnią mnie kolejne zabiegi. Ludzie wokół mnie. Ciągle ktoś mnie dotyka, podłącza coś, wkłuwa igłę" - mówi w wywiadzie dla "Vivy".

"W szpitalu przed porodem liczyłam tygodnie. Tak jakbym chciała przyspieszyć czas".

Agata wyznaje, że coraz częściej pojawiają się sytuacje kryzysowe i depresja: "To jest dramat. Czasami, kiedy patrzę na swoje mecze sprzed lat, na swoje zdjęcia, nie mogę uwierzyć w to, kim dzisiaj jestem. Jestem cieniem tamtej Agaty".

"Kiedyś w tygodniu mogłam zagrać siedem meczów. Przelecieć pół świata. Dziś czuję się zmarnowana. Słaba. Czasami rano nie mam siły wstać z łóżka. Widzę, co dzieje się z moim ciałem, jak zanikają moje mięśnie".

Siatkarka po wygranej walce z chorobą nie wróci już na boisko. Ze sportu jednak nie zrezygnuje: "Mam już długą przerwę. Po operacji będę musiała dochodzić do siebie. To nie jest takie proste (...). Jeśli wróciłabym, to może do komentowania meczów? Przynajmniej utrzymałabym kontakt z siatkówką. Bardziej od samego grania brakuje mi ludzi".