O tym rodzinnym dramacie Justyny Sieńczyłło wiedziało niewielu!

Kilka miesięcy temu aktorka straciła mamę, która po długich miesiącach przegrała walkę z chorobą nowotworową. 

Do ostatnich chwil życia aktorka czuwała przy łóżku mamy, trzymała ją za rękę. Gdy mama odeszła, rozpaczała, ale musiała być silna, bo w domu został pogrążony w bólu tata. 

Totalnie zdruzgotany, potrzebował wsparcia. Dla Justyny i jej starszej siostry Joanny, profesor nauk prawnych na uniwersytecie w Białymstoku, najważniejsze było, by tata nie poczuł się samotny. 

By nie stracił woli życia, z której słynął. Pani Justyna i tata nadawali na tych samych falach. Dzięki wsparciu taty, Sławomira, już jako dziecko nie bała się niczego.

Wiedziała, że może wspinać się na najwyższe drzewo, bo jeśli spadnie, to i tak tata pomoże jej się podnieść.

W pewnym sensie to tacie zawdzięcza późniejsze sukcesy, bo zawsze w nią wierzył, ale też uparcie powtarzał, że talent to tylko element sukcesu. Reszta to ciężka praca...

Gdy już została aktorką, opuściła Białystok i zamieszkała w Warszawie. Pan Sławomir nie krył satysfakcji. Był dumny, że jego córeczka, gra na dużej scenie, a na spektakle z jej udziałem przychodzą tłumy.

Justyna lubiła wracać do domu, który kojarzył jej się z latami pełnymi słońca i beztroski.

Po śmierci mamy dom jednak stracił swój klimat, a tata przygasł. Nie angażował się już tak w działalność społeczną, z której latami słynął w swym mieście. Wolał spędzać czas w domu. Sąsiedzi często widywali go na spacerze z ukochanym pieskiem. Nie lubił opuszczać Białegostoku. 

Ale gdy w lipcu córka uwieczniła swoją dłoń na promenadzie gwiazd w Międzyzdrojach, przyjechał jako gość specjalny. Gali finałowej towarzyszyły emocje, bo Justyna ze sceny zwróciła się do taty i dziękowała mu za wszystko, choć, jak potem mówiła, serce stanęło jej w gardle z emocji. 

"Dla mnie to był moment prawdziwego szczęścia" – powiedział pan Sławomir tygodnikowi "Świat i Ludzie" dodając, że bardziej niż aktorskie sukcesy cieszy go, że córka robi to, co naprawdę kocha.

"O to chodziło mi całe życie!" – mówi pan Sieńczyłło ze łzami w oczach. 

To były łzy prawdziwego szczęścia.

***