Pisarz Adam Zagajewski nie żyje

Adam Zagajewski urodził się 21 czerwca 1945 roku we Lwowie. W tym samym roku jego rodzina przeprowadziła się do Gliwic. Studiował psychologię i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był poetą, eseistą, prozaikiem i przedstawicielem tzw. nowej fali. 

Był również jednym z tych polskich pisarzy i poetów, którzy stali się znani na całym świecie.

Zagajewski to laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1975), Międzynarodowej Nagrody Neustadt w dziedzinie literatury (2004) czy Nagrody Księżnej Asturii (2017). Jako poeta pisał przede wszystkim wiersze białe.

Był jednym z sygnatariuszy "Listu 59" w 1975 roku, czyli listu intelektualistów, którzy protestowali przeciwko wpisaniu do nowej konstytucji kierowniczej roli PZPR i wieczystego sojuszu z ZSRR. Rok później władze objęły go cenzurą, w 1982 r. wyemigrował do Paryża. Od 1983 r. był redaktorem "Zeszytów Literackich". Z Paryża powrócił w 2002 roku i zamieszkał w Krakowie.

Adam Zagajewski zadebiutował w 1967 r. na łamach "Życia Literackiego". Publikował także w "Odrze" i "Twórczości". W 1968 r. współtworzył krakowską grupę poetycką "Teraz", postulującą powrót do klarowności języka poetyckiego. Młodzi poeci domagali się zakorzenienia języka w codzienności, wzmocnienia jego wpływu na rzeczywistość. Zagajewski wraz z Julianem Kornhauserem stworzyli program ideowo-artystyczny formacji poetyckiej Nowa Fala, którego autorzy apelowali o pokazanie w sztuce "świata nie przedstawionego".

Pierwsze książki poetyckie Zagajewskiego - "Komunikat" (1972) i "Sklepy mięsne" (1975) - stanowiły właśnie realizację nowofalowego postulatu mówienia prawdy o otaczającej rzeczywistości i obnażania fałszu oficjalnego języka.

Jest autorem takich zbiorów wierszy jak m.in. "List. Oda do wielości" (1983), "Jechać do Lwowa" (1985) oraz "Płótno. Paryż" (1990) "Ziemia ognista" (1994), "Trzej aniołowie" (1997), "Pragnienie" (1999), "Asymetria" (2014), "Lotnisko w Amsterdamie" (2016), "Prawdziwe życie" (2019). Cenione były także jego tomy eseistyczne takie jak "Dwa miasta" (1991) "W cudzym pięknie" (1998), "Obrona żarliwości" (2002), "Poeta rozmawia z filozofem" (2007), "Substancja nieuporządkowana" (2019).

Na łamach miesięcznika "Znak" tak pisał o przeżywaniu żałoby: "Pierwszy moment żałoby, zaraz po otrzymaniu wiadomości o zgonie bliskiej nam osoby, jest czymś straszliwym. To nawet nie jest jeszcze żałoba, to ból i bunt w stanie czystym, a słowo 'żałoba' już zawiera w sobie pierwiastek rezygnacji, paktowania z tym, co się stało. Lecz w pierwszym momencie nie ma jeszcze słów, nie ma zgody, nie ma rezygnacji. Jest tak, jakby otworzyła się dziura w istnieniu. To jest trzęsienie ziemi otwierające przepaść. Moment płaczu i wściekłości, kiedy Logos jest bezradny. Logos dyskretnie odsuwa się na bok. Potem ta szczelina powoli, stopniowo zamyka się i zaczyna się długotrwały proces żałoby, zaczynamy ostrożnie chodzić po kładce nad rozpadliną; z czasem blizna zmienia kolor i prawie upodabnia się do zdrowej skóry. Są jednak śmierci, z którymi nie można się pogodzić" - przypomniano na profilu miesięcznika "Znak" w mediach społecznościowych.